زمانی که بتوانیم تمامی تهدیدات را بر علیه شبکه های کامپیوتری نابود سازیم در واقع توانسته ایم به امنیت شبکه دست یابیم؛ تا زمانیکه که محرمانگی، یکپارچگی و دسترس پذیری داده ها مورد تهدید واقع میشود، امنیت تامین نشده است.

آیا بشر قادر خواهد بود موجودی هوشمند همانند خود به وجود آورد؟ آیا زمانی فرا خـــواهد رسید که روبات‏ ها به خانه ما رفت‏ و آمد کنند؛ کنار ما بنشینند و با ما به تبادل نظر بپردازند؟

در یک خانه ی هوشمند، صحبت در مورد اتصالات است زمانی که ما از گوشی های همراه معمولی به سمت گوشی های هوشمند حرکت کردیم، جهشی بزرگ در ارتباطات را شاهد بودیم. به جای اینکه فقط قادر به ایجاد تماس و ارسال پیام های متنی باشیم، اکنون با تلفن های هوشمند به اینترنت متصل می شویم، ایمیل می فرستیم، پیام های لحظه ای ارسال می کنیم، فایل های مورد نیازمان را دانلود می کنیم و بسیاری کارهای دیگر که به ارتباطات نیاز دارند را انجام می دهیم

KNX یک استاندارد بر مبنای مدل OSI بوده و یک پروتکل ارتباطی شبکه است که در خانه‌های هوشمند به‌کار می‌رود. KNX یک جانشین و در ضمن یک یکسو کننده برای سه استاندارد قبلی زیر می‌باشد: European Home System Protocol (EHS) Bati BUS European Installation BUS (EIB) در حال حاضر استاندارد KNX توسط انجمن Konnex مدیریت می‌شود. پروتکل KNX : این استاندارد بر پایه سیستم ارتباطی EIB بوده که با لایه‌های فیزیکی ، شیوه‌های Config و تجارب کاربردی Bati BUS و EHS گسترش یافته‌است. KNX بستر‌های ارتباطی فیزیکی زیادی را تعریف می‌کند: 1. سیم‌کشی با کمک زوج بهم تابیده ( برگرفته از استانداردهای EIB و Bati BUS ) 2. شبکه برق ساختمان (برگرفته از استانداردهای EIB و EHS،‌شبیه آن چیزی که X1O عمل می‌نماید.) 3. استفاده از امواج رادیویی 4. Ethernet (که با عناوین EIB net/IP و یا KNX net/IP نیز شناخته می‌شود).

امروزه زباله‌های هسته‌ای به یکی از خطرات محیط زیست تبدیل شده‌اند؛ اما به نظر می‌رسد که به‌زودی می‌توان از آن‌ها انرژی سالم تولید کرد. به‌تازگی گروهی از محققان توانسته‌اند روش جدیدی پیدا کنند که به واسطه‌ی آن می‌توان زباله‌های هسته‌ای را به باتری تبدیل کرد. این گروه با استفاده از الماس توانسته‌اند چنین کاری انجام دهند. محققان توانسته‌اند مقداری از مواد رادیواکتیو که تشعشع آن‌ها برد کمی دارد را داخل یک الماس قرار داده‌اند و از آن جریان الکتریکی به دست آورده‌اند. این روش باعث شده تشعشع رادیواکتیو به انسان آسیبی وارد نکند. البته باتری‌های تولید شده با این روش انرژی زیادی تولید نمی‌کنند؛ اما عمر تولید انرژی آن‌ها بسیار است. به‌طور مثال در مدت ۵۷۳۰ سال تنها ۵۰ درصد میزان انرژی آن به پایان می‌رسد. از این باتری‌ها می‌توان در سفینه‌های فضایی و حتی پهپادها استفاده کرد. هنوز نمی‌توان درباره‌ی تجاری شدن چنین محصولاتی صحبت کرد. به هر حال مشکلات زیادی در روند تولید آن‌ها وجود دارد. هزینه‌ی تولید چنین باتری‌هایی بالا است و الماس هم قیمت زیادی دارد. حالا باید منتظر باشیم و ببینیم که تکنولوژی در آینده چه پیشرفت‌هایی می‌کند و به چه صورت هزینه ساخت چنین باتری‌هایی پایین می‌آید. منبع: newatlas ‌‌‌‌